Analoge lys og intens varme

Me tok eit par øl, men ikkje noko meir. Det var ikkje akkurat fest me skulle på. Erlend Ropstad sjølv sa det godt, «Velkommen til en kveld med jævlig mye trist musikk». Og det blei det. Torsdags kveld var scena på Blæst via til han og Torgeir Waldemar, ein prins av viser og ein konge av country.

Norsk vise-rock

Ropstad var fyrst ut. Eit par låter gjorde han åleine, berre han og gitaren, før han fekk selskap av bandet sitt på scena. Ropstad rører seg i landskap ikkje mange andre nordmenn gjer, han tar rock og meinigsfulle ord på si sjarmerande Vennesladialekt, og til saman blir det noko i retning av vise-rock. Hadde det vore betre på engelsk? Kanskje, men då hadde det ikkje vore like forfriskande. Då hadde kanskje enda fleire gjespa og tenkt at «dette har me høyrt før». Men ja, litt gjesping blei det.

Dei melankolske låtene kom som perler på snor, som forventa. Blant anna «Sorgenfri», frå vårens plate Her Om Natta, er dyster og utruleg vakker. Men han klarde ikkje å trollbinde kvar einaste publikummar, til trass for at han tilsynelatande gav alt. Han spela så sveitta rann og gitarstrengen røyk. Spesielt gitarsoloen under «Jeg Er En Av De», også frå siste plata, var rå. Den blei pakka ned og lagra blant minner med gode konsertopplevingar.

Avslutninga kom med «Vintervindene», også frå den nemnde plata. Så var det tid for ned- og opprigg på scena, og rom for oss til å ta ein kopp kaffi og roe nervene, før det verkeleg skulle brake laus.

Kjetting

Torgeir Waldemar er mannen som rørte Kristopher Schau til randen av tårer. Han er ordsmeden som får oss til å ta i bruk skildringar som «stratosfærisk», «så jævlig bra» eller «låtenes iboende energi». Endeleg har han sluppe sitt sjølvtitulerte debutalbum. Endeleg skulle han opplevast live, og du burde ha vore der du også.

Det opnar med langdryge tonar frå pumpeorgelet. Solid kjetting blir sluppe rytmisk og roleg opp og ned frå golvet. Waldemar sjølv står klar med kassegitaren, og lydane av «Across The River», fyrste sporet på plata, breiar seg for alvor om oss. Me står mållause tilbake, og kan ikkje anna enn å smile og nikke annerkjennande til kvarandre. Gjennomsyra av sarkasme introduserer Waldemar «enda en danselåt». Tunge og gripande «Come To Me» ser kveldens analoge ljos.

Ja, lyssettinga på Blæst er av den gamle sorten som avgir svært mykje varme, til frustrasjon for både Ropstad og Waldemar, men me treng jo all den varmen me kan få meinte sistnemnde. Dette lirer han av seg, samt ein introduksjon av instrumentet han held i handa. Noko billig skit som så vidt kunne kallast ein banjo. Bandet reiste seg, utanom mannen med tromma og kjettingen. Det ante oss kva som skulle kome. «Burden» blei eit faktum, med sin nakne banjo, einslege tromme og tunge kjetting. Dette i kombinasjon med eit kor i perfekt uorden, gjorde låta til eit av kveldens høgdepunkt.

Trollmannen

I følgje Waldemar fins det to typar folk. Dei som blir glade av å høyre glad musikk og triste av trist musikk, og så har du dei som blir glade av trist musikk. Sjølv høyrer han altså til den siste kategorien. Når nokon klarar å skildre det han kjenner på innsida, som ingen andre forstår, då blir han glad. Eg seier meg einig. Torsdags kveld var trist som faen. Likevel drog me lukkelege frå Blæst. Me hadde sett og høyrt Torgeir Waldemar. Me hadde vore vitner til korleis han på trolsk vis set saman akustisk gitar eller banjo, musikalsk sag eller pumpeorgel med mykje meir. Og tryllande magisk formidlar han musikken sin og kjenslene sine. Me blei overvelda og trollbutne. Det er ein stor mann me har å gjere med.