Atter samla til mystisk nostalgi
Gåte har sagt nei til alle som har spurt tidlegare, men då UKA ringte kunne dei ikkje avstå. Under Dusken vart med på den fyrste øvinga etter oppløysinga.
Den grå himmelen kan skimtast gjennom to små vindauge litt opp på veggen. Rommet er lite, veggane mørke. Der inne har fem unge menneske funne seg kvar sin plass. Kenneth Kapstad sit bak trommesettet, han har lyset i ryggen. Magnus Børmark speler gitar med eit stort glis rundt munnen. Gjermund Landrø handterer bassen alvorleg og konsentrert, medan Sveinung Sundli speler elektrisk fele med energiske rørsler. Som eit naturleg midtpunkt står Gunnhild Sundli foran mikrofonstativet. Ho syng lyst og mørkt om kvarandre, og skiftar vekta frå fot til fot. Det at lydnivået er for høgt for ubeskytta øyre, øydelegg ikkje opplevinga. Gåte har si fyrste øving på fire år. Det let bra.
Det er ikkje mykje som går feil. Ingen strengar ryk, ingen kjeftar på kvarandre, ingen bryt saman i krampegråt. Alle er rett og slett veldig konsentrerte og profesjonelle, og det er tydeleg at dei kosar seg. Alle har i alle fall eit blidt og spent uttrykk i ansiktet når manager Per Tronsaune avbryt dei litt seinare. Dei legg frå seg instrumenta, og eg handhelser på alle. Eg tviheld ein kaffikopp i andre handa, som Tronsaune har plassert der for litt sidan. Når Magnus kjem, hoppar kaffien på mystisk vis over kanten, og landar på meg.
– Oi, var det eg som gjorde det?
Magnus ser fortvila ut. Eg gjer eit tappert forsøk på å le det bort, men det er ikkje lett. Magnus beklagar seg opp til fleire gonger.
Vi følger etter resten av bandet mot pauserommet. Gunnhild bryt meir enn ein gong ut i ordlaus sang, som stoppar like fort som det byrja.
Vi går inn på pauserommet, kor mesteparten av bandet allereie har sett seg. Det står litt igjen av ei blautkake på bordet, og manageren sørgar nok ein gong for at vi har kaffi. Gunnhild ler høgt, og praten går laust mellom dei.
– Ja, det kjennest ut som om tida i mellom ikkje var, svarer Gunnhild.
I løpet av åra som har gått sidan oppløysinga i 2005, har Gåte berre vore samla ein gong. Stemninga bêr ikkje preg av det. Gunnhild fortel at dei ofte vart svært irriterte på dei som kom for seint på øving før.
– No var det berre sånn: «haha, no kjem han for seint igjen», seier ho, og set i å le. Høgt.
– Persongalleriet er akkurat det samme, skyt Gjermund inn.
Samtalen går ei stund utan at eg slepp noko særlig til. Dei er einige om at dei er dei same personane, berre vaksnare, modnare og etablerte på ulike vis.
For alle har dei starta opp ulike prosjekt sidan sist. Gunnhild har jobb ved Trøndelag Teater. Sveinung har jobba med Storåsfestivalen og utestaden Familien. Dessutan har han blitt far. Gjermund har blitt student ved arkitekthøgskulen, og har spelt i bandet New Violators. Magnus og Kenneth har vore på turné saman i bandet Monolithic, og speler i forskjellige band utanom.
Gunnhild tek eit kakestykke og lener seg tilbake i stolen. Ho høyrer etter medan manager Per fortel korleis Gåte vart til.
– Gåte vart eigentleg til med ein slump, seier han.
Eit stort svensk folkrock-band skulle spele på Veita Scene, og Tronsaune jobba med dette. Han ville få tak i eit oppvarmingsband, og ringte til Sveinung for å høyre om han kjente til barn som kveda. Sveinung svarte at veslesøstera hans heldt på med det, men at ho var tretten.
– Eg meinte ho var for gammal, men Sveinung sa at ho var veldig låg. Derfor spurte vi Gunnhild, som fyrst takka nei. Ho hadde heldt på med kveding sidan ho var ni år, og var vand med å få pengar for det, fortel Tronsaune, og kikkar bort på Gunnhild.
Ho ser ut i lufta med eit lurt smil. Det høyrer med til historia at Sveinung klarte å overtale Gunnhild, og at dei stilte opp som oppvarmingsband.
– Eg hadde planlagt at dei skulle få 10-12 minutt til å varme opp publikum. Dei gjekk ikkje av scenen før eg lempa dei av ein halvtime seinare, ler Tronsaune.
Publikum «var i kok», noko som òg kan beskrive publikum på Gåte-konsertar i ettertid.
Gåte vart nemleg, som dei fleste veit, ein enorm suksess. I 2002 kom det fyrste albumet, Jygri, men bandet hadde allereie opparbeida seg ein stor fanskare etter å ha halde mange og gode konsertar.
– Gåte er eit liveband. Det er eit varemerke vi er stolte av. På konsertar kan vi hente energi frå lyttarane og omvendt, og vi får eit spesielt samspel med publikum, seier Magnus.
Dei andre nikkar.
– Gåte rulla og gjekk lenge før den første cd'en kom, supplerer Sveinung.
Mange har spurt Gåte om dei ville halde ein gjenforeiningskonsert, men det har ikkje blitt noko av før no.
– Kvifor bestemte de dykk for å samlast igjen akkurat no?
– Ååå, eg er så lei av det spørsmålet. Kan ikkje nokon andre svare på det, sukkar Gunnhild.
Ho skjuler ansiktet med handa og kikkar ut mellom fingrane.
– Vi merka ein del respons etter at Gunnhild var sleivkjefta i Dagbladet, seier Sveinung og ler.
I eit intervju med avisa sa Gunnhild at Gåte skulle samlast igjen dersom det vart samla inn 10 000 underskrifter. Kort etter vart Facebook-gruppa «Get Gåte Back» laga, og i skrivande stund har ho oppnådd 14 652 medlemar.
– Dei har fått tilbod før dette, altså, seier manageren.
– Ja, det er sant. Men det kjendest ikkje riktig før UKA spurte oss. Det er noko spesielt med Dødens Dal, svarer Magnus.
Han mimrar om gode konsertar han har opplevd der. Seigmen, Garbage og Prodigy blir nemnt. Han konkluderer med at anlegget er Trondheim sin beste konsertarena.
– Vi har snakka om ein gjenforeiningskonsert før, men det har ikkje passa. Vi har halde på med andre prosjekt, så høvet har ikkje vore godt nok. Denne gangen var det mange faktorar som klaffa, fortset Sveinung.
– Gåte har faktisk tiårsjubileum i år, seier Gjermund.
– Har vi det, utbryt Magnus, og alle ler.
Det passa med andre ord godt på mange måtar å oppfylle ynskjet til fansen no. Og sjølv om nostalgien ligg tjukt i atmosfæren på det vesle rommet, understreker dei at det ikkje er meir enn denne eine konserten som er planlagt.
– Forventningane blir fort store. Folk trur vi skal lage nye låtar og slikt. Det er vi ikkje interesserte i, seier Gunnhild.
Resten av gjengen nikkar.
– Men ein gjenforeiningskonsert var liksom uungåeleg. Vi måtte ikkje vente for lenge – det er best å gjere det no mens vi framleis er unge og har gutsen, slår Sveinung fast.
– Men eg må nok seie at det er stor fare for eit klump-i-halsen-moment på scenen, seier Gjermund og pressar munnen hardt saman.
Dei andre flirer og seier seg einige.
